බෞද්ධ කාන්තාව

බුද්ධ ධර්මයේ පරිහානියට හේතුව බෞද්ධ කාන්තාව යයි සමහරු කියනවා. අපිලු පන්සල්වලට යද්දී කොට සායවල් සහ තද ඇඳුම් අඳින්නේ. අපි විතරයිලු සිල් ගන්නවයි කියල ඕපා දුප කියවන්න පන්සලට යන්නේ. බෞද්ධ කාන්තාව තමයි හැම ප්‍රශ්නයකටම මුල.

මිනිසෙක් හොරකම් කරයි. ඔහු තම බිරිඳට ගහනවා. මත්පැන් බොනවා. ඔය හැම එකකටම දොස් කියන්නේ ඔහුව හොඳට හදන්න බැරිවෙච්ච ඔහුගේ අම්මටයි. බොහෝවිට ඒ බෞද්ධ කාන්තාවයි.

මෙතන කියන්න මට සීයට අගයන් නැහැ. හැබැයි ඉතින් මට පේන විදියට නම් පන්සිල් වලින් වැඩි ගණනක් පද කඩන්නේ පිරිමි. කවුද වැඩිපුරම සත්ත්වයන්ට හිංසා කරන්නේ? මරන්නේ? කවුද වැඩිපුරම හොරකම් කරන්නේ? එතකොට මත්පැන් බොන්නේ?

හැබැයි මොන දේ කරත්, මොන දේ නොකලත් අන්තිමට හැමෝම දොස් කියන්නේ ඔය බෞද්ධ කාන්තාවටයි.

ලඟදි බෞද්ධ කොඩි හදන හේමපාලට කතා කරද්දී, ඔහු කිව්වා බෞද්ධ කාන්තාව කොඩි හදන්නේ නැති නිසා ඔහු ක්‍රිස්තියානි කාන්තාවන්ට ඒ වැඩේ බාරදීල කියල. ඒක අහල තරහවක් ඇතිවුනාට මම මුකුත් කියන්න ගියේ නැහැ. හැබැයි තරහ හිතුනේ කොඩි හදන්නේ ක්‍රිස්තියානි කාන්තාවන් නිසා නොව, ඔහු කොඩි සැදීම බෞද්ධ කාන්තාවගේ යුතුකම යයි කියූ නිසාය.

ඔය කතාව කිව්වේ පිරිමියෙක්. ඔහු දැන් කොඩි හැදුවේ නැතත්, අතීතයේ කොඩි මහපු කෙනෙක්. ඔහු ව්‍යාපාරයක් නිසා හරි කොඩි හැදුවනේ. එහෙනම් ඔය ඉතුරු බෞද්ධ පිරිමින්ට ඇයි කොඩි මහන්න බැරි? ඇයි ඒ අයට ගුණ ධර්ම ගැන දරුවන්ට කියා දෙන්න බැරි?


පන්සලකට ගිහාම ගෑනු විතරද කොට ඇඳුම් අඳින්නේ? ඔය කොට කලිසම්, පාට පාට කමිස ඇඳන් ඉන්න පිරිමින්ට හාමුදුරුවන් මුකුත් කියන්නේ නැහැ. හාමුදුරුවන්ටත් පේන්නේ ගෑනුන්ගේ ඇද කුද විතරයි.

බෞද්ධ කාන්තාව යනු සිංහල බෞද්ධයා වැනි පදයකි. එයට හරි හැටි තේරුමක් නැහැ. රටේ ප්‍රශ්නවලට සිංහල බෞද්ධයාට වැරැද්ද පටවනව වගේ බෞද්ධ ධර්මයේ තියෙන ප්‍රශ්නවලට ලේසිම වෙන්නේ බෞද්ධ කාන්තාවට ඇඟිල්ල දිගු කිරීමයි.

හැබැයි ඉතින් කාන්තාවන්ට දොස් කියලා, ඔවුන්ට හිංසා කරලා, අන්තිමට පච්ච කොටා ගන්නවා 'අම්මා බුදු වේවා' කියලා. ගෑනුන්ට තනිව පාරක යන්න බැරි තත්වයක් උදා කරලා කියනවා ගෙදර බුදුන් අම්මා කියල.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Availability, dating, love, etc.

There’s a line in Sally Rooney’s Conversations with Friends where, towards the very end of the book, one character says to another: “You know, I still have that impulse to be available to you.” This line struck me when I first read it, because it seemed to describe simply what love is: an impulse, a desire to always be available for a person. Now, when I first read the book, I hadn’t really dated, but later, when it happened, I saw how this simple need to always be available to someone wasn’t love. Not necessarily. Not always. It was sometimes a sure-fire way of hating yourself and perhaps even hurting others. I don’t like dating; I’ve vowed to never date. And the reason is this sense of availability, this sense of giving it my all. I haven’t particularly liked any of the, let’s see, two people I can say I dated, even though it’s a stretch, really. But in both instances, there was no real attraction to the person. They were available and bored. I was available and bored. Quite roma
Read more

Alone time

Image
Nation Free editorial Alone time is a few minutes or even hours all for yourself. It can be spent at home, at a bookstore or library or even in an unknown city. There are no rules or regulations or rituals regarding alone time. Sometimes you just feel you need to be alone and you find a place you feel the most isolated from others. A need for some alone time arises in most of us. It starts like a mild breeze on a hot day and can end like a tidal wave that hits you with great force. This need, when not addressed, could turn into anxiety or depression. Pic by Sakuna Gamage However, many assume needing alone time is a sign of mental weakness; that it is only the troubled who need time away from other people, or in most cases, those familiar faces. This is far from the truth. We can’t continue to spend night and day with the same people and at some point or the other, we need to get out. If you feel like a trapped animal in your own home or school or workplace, plan a vacation wh
Read more

Learning to Let Go

Kumara is only a name in my memories. I think he was dark, and not that tall. I think he wore shorts, but I can’t be sure. What I do remember about him is related to bikes. Since my brother was the leader of the pack, even though the pack had three girls and only one boy, we were mostly tomboys. We never had Barbies and tea sets to play with. Among our various treasures were our bikes. Since the pack of cousins was nearly all the same age, we went through the same phases together. The most excited phase for me was the bike phase. Each of us had a cycle and we loved racing each other around the heart shaped lawn in my uncle’s garden. We never spent too much time with the training wheels, and had our knees scraped too many times. I still remember the time I fell off, my bike landing on me. The sun was setting, and my body was covered in sweat. I knew my knee was bleeding and dreaded the moment the adults would clean the wound. When my uncle and aunt rushed to me, I told
Read more